نگهداری از شترمرغ

 

جایگاه نگهداری و روش های پرورش شترمرغ به چند صورت انجام می گیرد:

1-نگهداری از شتر مرغ به روش روباز:در این روش به زمینی با وسعت حداقل 40 هکتار نیاز است و شترمرغها

بسیار نزدیک به شرایط زیستگاه اصلی خود  با حداقل دخالت بشر نگهداری می شوند

مزیت اصلی این روش کاهش  قابل توجه هزینه نگهداری از شترمرغ های بالغ است

همچنین اگر به پرنده اجازه تفریخ تخمهایش داده شود هزینه ای برای جوجه کشی صرف نمیشود

 

در سیستم باز مراتع وسیعی در اختیار شترمرغ قرار گرفته و بیشتر در کشورهای آفریقایی چنین سیستمی اجرا می گردد.

مزیت اصلی  نگهداری از شترمرغ به روش باز تغذیه طبیعی پرنده می باشد و هزینه نگهداری به حداقل می رسد از معایب این روش عدم کنترل و شناسایی شترمرغ  می باشد.این روش در ایران استفاده نمی شود.

2-  نگهداری از شترمرغ به روش بسته یا متمرکز :در این سیستم شترمرغها در یک محیط کاملا محدود نگهداری

 می شوند وبا غذای آماده تغذیه می شوند در این روش زمینی به وسعت 1 هکتار نیز ایده آل می باشد

حسن این روش در کنترل کامل میزان تولید از طریق ثبت دقیق آمار تعداد تخمها و جوجه ها می باشد.

از معایب این روش هزینه بالای تهیه خوراک و حصارکشی می باشد ،در اروپا بدلیل محدودیت زمین از این روش استفاده می شود

تغذیه آنها بصورت غذایی کامل و آماده می باشد که انواع و اقسام مواد معدنی و ویتامینها در اختیار آنها قرار میگیرد و جوجه کشی در این  سیستم به صورت مصنوعی و به وسیله ی دستگاه جوجه کشی انجام می شود.

در این سیستم رعایت موارد بهداشتی از اهمیت زیادی برخوردار است.

3-نگهداری از شترمرغ به روش نیمه باز (نیمه متمرکز): این روش تلفیقی از دو روش فوق می باشد. زمین مورد نیاز از 1تا 60 هکتار متغیر می باشد و بخشی از احتیاجات تغذیه ای از خود مرتع کسب می شود.

از محاسن این روش می توان اسانی شناسایی شترمرغهای مولد و جمع آوری و حمل و نقل تخمها را نام برد.

در شرایط کشور عزیزمان ایران بهترین روش نگهداری از شترمرغ  روش نیمه بسته است

که با ایجاد یک پناهگاه مناسب برای پرنده ،فضا برای حرکت و دویدن  و چرای پرنده در اختیار او قرار خواهد گرفت

و با کشت گونه های مناسب مرتعی  در حین پرورش می توان تا حدود زیادی هزینه های پرورش را کاهش داد، البته

درجاهایی که با محدودیت زمین روبرو باشیم از روش بسه استفاده می شود.